Cynisme incorrect argument tegen anarchisme

Het grote verschil tussen een cynicus en een realist is eigenlijk de cynicus zelf. Cynisme is een speciale vorm van een mentale toestand. Wat anders is bij zo een persoon is dat de cynicus zichzelf beschouwt als een realist, maar dat niet is. Een realist komt vaak veel intellectueler uit de hoek dan een cynicus, niet omdat hij intellectueler is, maar omdat cynisme een mentaal probleem is dat niet gegroeid is uit intellectuele en filosofisch correcte stellingen. Een realist zal zijn uitspraken, al dan niet afbrekend, sterk onderbouwen en argumenteren. Terwijl de cynicus zegt ‘gewoon’ realistisch te zijn, is hij eigenlijk een extreme idealist omdat hij onderdrukt wordt door zijn theorie, namelijk: ‘De wereld veranderen heeft geen zin, het is zoals het gebeurt.’ Maar zijn eigen persoon spreekt hem tegen, want hij is juist diegene die de wereld veranderd! Door mensen zo negatief af te breken gaat hij ervoor zorgen dat veel minder mensen de wereld ook willen veranderen. Eigenlijk bedoelt een cynicus als hij iets afbreekt niet ‘het is niet mogelijk,’ maar hij bedoelt, ‘nee ik wil het zo niet! Ik wil dat het blijft zoals het is!’ Zijn bijdrage aan de mentale wijziging is een verandering op zich, waardoor hij zelf nog meer in cynisme gaat geloven natuurlijk! Besluit: doordat er juist zoveel cynici zijn, wordt het cynisme werkelijkheid en dat is met alles zo. Want zonder wil geen daad! Ik leg nu ook de link met het anarchisme…

Hoe meer cynici hoe minder mogelijk het anarchisme. Want cynici, wanneer ze het anarchisme afbreken, kennen en hebben de mentaliteit niet van anarchisten. Het is juist de mentaliteit zoals anarchisten ze hebben, dat een anarchie mogelijk maakt! Wat vaak vergeten wordt –en af te leiden valt uit deze zin: ‘hoe meer anarchisten hoe meer mogelijk het anarchisme’– is dat anarchisten geweldloosheid na streven. Wat ook vaak vergeten wordt, is dat in een anarchie iedereen vrij is, maar niet helemaal. Er zijn geen machtsverhoudingen, wat betekent dat iedereen vrij is. Maar niet in de zin van ‘ik doe mijn zin en ben onverdraagzaam.’ Vrijheid heeft toch een grens binnen de logica van een anarchie om die in stand te houden. Het valt te vergelijken met een tijdslijn van pausen of koningen, waarbij er nooit twee tegelijk aan de macht zijn. Ze overlappen elkaars macht niet op die lijn, net zoals anarchisten elkaars vrijheid ook niet overlappen. Dit maakt deze zin –de mentaliteit van anarchisten– waar: ‘Mijn vrijheid stopt waar die van een ander begint.’

Het is verkeerd te denken dat sommige anarchisten nu eenmaal die mentaliteit niet hebben. Dat zijn dan geen anarchisten. Want die mentaliteit dat is juist waardoor iemand een anarchist kan genoemd worden. Een echte anarchist wil zelf vrij zijn, maar wil ook dat anderen even vrij zijn als hij, wat in de vorige alinea als verteld werd. Veel mensen weten ook gewoonweg helemaal niet wat het anarchisme eigenlijk is. Er zijn mensen die niet weten wat het is, maar het toch meteen afbreken! Dat is niet juist, eerst informeren en luisteren en dan pas oordelen. Een heel groot deel van de mensen doet dit namelijk niet, en die zijn eigenlijk een beetje cynistisch omdat ze iets afbreken zonder enkele argumentatie, of zeer slechte en ondoordachte argumentatie. Dus anarchisten, wil absoluut niet te snel gaan, we staan nog helemaal niet ver genoeg voor een goede revolutie. Als je tegen een persoon laat blijken dat je een anarchist bent begin dan nadat de persoon je afbreekt gewoon koppig maar rustig verder te vertellen en haal zijn afbraken neer met simpele argumenten van de psychologie, filosofie, mentaliteit en correctheid. Leg de persoon uit waarom jij denkt dat alles wel mogelijk is. De persoon zal hoogstwaarschijnlijk niet overtuigd zijn, maar wat je vaak wel bereikt is dat die begrijpt waarom jij erin gelooft of zelfs gelooft dat het mogelijk is.

Later zal ik nog een stukje specifiek over de geweldloosheid schrijven.